Het was op een zaterdagmorgen dat ik een privébericht op mijn Twitter account zag binnenkomen. Een heel leuk spontaan bericht waarin mij gevraagd werd of ik een column wilde schrijven over de rol die F1 in mijn leven speelt. Zo krijg ik heel vaak de vraag  of ik dan een Max Verstappen fan ben. Ja natuurlijk vind Ik het geweldig wat Max Verstappen ons laat zien. Ik kan enorm genieten van de manier hoe hij op de baan alles en iedereen achter zich laat.

Hij heeft er voor gezorgd dat F1 weer ontzettend spannend is gaan worden, dat er weer mooie boeiende races zijn. Maar goed, terugkomend op die vraag of ik die column wilde schrijven heb ik natuurlijk geen seconde over hoeven nadenken en ik zei gelijk: JA!!

We gaan dan eigenlijk best wel wat jaartjes terug helemaal naar mijn jeugd. Formule 1 was gewoon een onderdeel van mijn opvoeding.Mijn ouders waren ook allebei enorme grote F1 liefhebbers, en het stond gewoon altijd op. Het beeld van mijn vader, voor de televisie zittend, en zien genieten van het hele weekend. Hem zien glunderen als iedereen tegen elkaar aan reed bij de start, dat zal ik nooit vergeten.

Ik keek mee en was toen al enorm gefascineerd door al die auto’s die met zo’n grote snelheid over dat circuit gingen. Zo begon dat virus ook mij te besmetten. Ik ben zelf eind augustus jarig en toen al stond Spa al jaren op de kalender in dat weekend. Het kwam dus best vaak voor dat ik mijn plannen voor mijn verjaardag volledig deed aanpassen aan dat hele F1 weekend, toen al. Jullie begrijpen natuurlijk dat dit inmiddels wel voor elk race weekend geldt. Velen begrepen eigenlijk ook niet zo goed dat ik hier zo in kon opgaan, want ja racen, dat was toch eigenlijk meer iets voor mannen?

Met dat ik ouder werd ging ik steeds meer en meer kijken en alles volgen. De tijd van Ayrton Senna, Alain Prost, Nigel Mansell, Nelson Piquet, Gerhard Berger en ja natuurlijk nog heel veel andere namen. De gevechten op de baan waren toen nog heel puur, en werden ook echt op de baan uitgevochten. Dat was zo mooi om te zien, elke keer weer opnieuw. Hoe mooi F1 ook is het blijft natuurlijk ook een sport met veel risico’s. Als het mis gaat dan gaat het ook goed mis. Zo kom ik dan ook bij de vreselijke zwarte weekend op Imola. Op zaterdag 30 april 1994 verongelukt Roland Ratzenberger. Beelden waar je met een knoop in je maag naar zat te kijken, nooit kunnen denken dat het de dag er na weer zou gebeuren.

Op zondag 1 mei 1994 verongelukt Ayrton Senna, de Braziliaanse held.

Je hebt van die gebeurtenissen in je leven waarvan je voor altijd weet wat je aan het doen was die dag. Zelf was ik met mijn toenmalige collega’s naar Scheveningen om de Lion King te bezoeken. Ik weet nog dat ik enorm baalde want ja ik wist dat ik die race natuurlijk niet kon kijken. Zo kwam ik dus laat in de avond thuis, en ging gelijk de tv aanzetten want ik moest absoluut nog weten hoe het was afgelopen. Ik zal het nooit vergeten, het gevoel en de emotie toen ik zag dat Ayrton Senna was overleden. Ayrton Senna, nee dat kon niet waar zijn,  ik kon het gewoon niet geloven. De beelden van zijn ongeluk, zijn hoofd dat meteen opzij lag, de woorden van Olav Mol…Mijn god wat gebeurt hier allemaal….het staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik was er zo enorm door geraakt, ging de dag er na in tranen naar mijn werk. Mijn collega’s begrepen er niets van dat ik daar zo enorm zat te huilen omdat Senna was overleden. Wekenlang heeft het me bezig gehouden, de beelden van al die Brazilianen in tranen tijdens de begrafenis van hun held, maar ook mijn held.

Ik heb toen in die tijd ook alles verzameld wat ik maar kon vinden over hem. Dvd’s, boeken, krantenknipsels ik wilde het allemaal. Het was ook heel vreemd om te zien dat de races gewoon doorgingen zonder hem, iets waar ik best veel moeite mee had. Logisch, het racen ging gewoon door maar voor mij met een heel ander gevoel.

Met de jaren was ik met grote regelmaat in de weekenden ook terug te vinden op het circuit van Zandvoort. De Paasraces, de Pinksterraces,  de Marlboro Masters,  Trophy of the Dunes, en natuurlijk de bekende demodagen. Overal had ik toegang toe, en zag o.a. Michael Schumacher en Rubens Barrichello met het Ferrari demoteam.  Het was mooi te zien hoe Schumacher voor een fan zijn handtekening plaatste op een briefje van honderd gulden. De fan had geen papier bij zich dus dan maar op het biljet. Ik boekte altijd het NH Hotel gelijk aan de ingang van het circuit en zo zat ik in de ochtend gezellig te ontbijten met het Ferrari team.  Dat zijn echt mooie herinneringen om nooit meer te vergeten. Zo was er in 2000 het Orange Arrows F1 team met Jos Verstappen met de bekende tweezitter waar BN’s in mochten meerijden. Je zag ze lachend instappen en ze kwamen er groen uit. Olav Mol heeft wel vaker eerst even opzij moeten springen voordat hij ze kon interviewen.

Zo blijft Formule 1 eigenlijk al die jaren een rol spelen in mijn leven. Tot het bezoeken van races zelf, maar vooral niks willen missen van elk raceweekend. Op 15 maart 2015 maakt Max Verstappen zijn F1 debuut tijdens de GP Australië voor Torro Rosso. Daar wil ik jullie heel graag in meenemen in de volgende column.