Een tijdje terug werd me gevraagd een gastcolumn te schrijven over de Formule 1 en Max en hoe ik dat beleef. Ik was in eerste instantie een beetje terughoudend want het was nieuw terrein voor me maar toch besloot ik het te doen. Ik kon deze kans om erover te vertellen eigenlijk niet laten lopen, als doorgewinterde Formule 1 fan sinds 1991, vind ik het altijd mooi om over de Formule 1 te vertellen, de races, de gevechten, de adrenaline. Beide ouders waren ook fans en op die manier is het ook op mij overgeslagen, ik ben er verschillende keren bij geweest, de allereerste keer vergeet ik nooit meer.

Als je de eerste keer de motoren live gestart hoort worden, die allereerste wagen die voorbij komt racen gaf mij echt kippenvel. Racers als Michael Schumacher, Ayrton Senna en andere grootheden op het scherm te zien en nu natuurlijk met Max. Toen bekend werd dat Max Formule 1 ging rijden bij Toro Rosso, zou hij vier Honda dealers langsgaan als pr stunt en tot mijn grote verrassing was de Honda dealer in onze stad er ook bij! Dat konden we natuurlijk niet voorbij laten gaan en op een warme zaterdag middag hebben we de toen piepjonge Max kunnen zien en zijn we met hem op de foto geweest, nou ja, mijn man, ik moest de foto maken. Jos was er ook bij en daar wilde mijn man ook mee op de foto, onwijs leuk!

Ik weet ook nog heel goed dat we in 2016 bij de Jumbo Racedagen, wat een volk en dat voor 1 man of toen nog tiener want Max was nog maar 19. De taferelen die ik op de tv zag, die oranje zee van mensen, ongekend, dat zag je alleen in de dagen van Senna en Schumacher. Al snel verschenen er op circuits rond Nederland, denk aan België en Duitsland, speciale tribunes voor Max fans maar eigenlijk spant Oostenrijk de kroon, de thuisbasis van Max’ team, Red Bull. Wat een gekkenhuis en ik dacht eigenlijk dat het niet gekker kon, tot Zandvoort. Iets was Max eigenlijk eigenhandig voor elkaar heeft gekregen, na 35 jaar kwam de Formule 1 weer naar Nederland! Ik had de vrijdag vrij genomen van mijn werk want ik wilde echt niks missen van het weekend, wat een feest! Max op pole en hij wint hem ook voor eigen publiek. Hij zegt wel geen last te hebben van kriebels en zenuwen in dat weekend maar toch, de hele natie ‘verwacht’ een overwinning en dat weet hij heel goed. Wat een baas, zo rustig en beheerst naar de overwinning rijden! En ja, tranen hoor, zo bijzonder wat Max laat zien niet alleen op Zandvoort maar elke race, eigenlijk zijn we alleen tevreden als hij wint en niet te genieten als hij tweede wordt. Wat eigenlijk genoeg zegt, namelijk dat we iets heel bijzonders hebben met iemand als Max die ons land vertegenwoordigt op het
hoogste niveau van de autosport, de Koningsklasse en dat moeten we koesteren, wat Max laat zien is heel speciaal.

Mijn stukje gaat dus over hoe ik de Formule 1 met Max beleef, ik hoop dat jullie ervan genieten om het te lezen, zoals ik ervan geniet om Max te zien rijden.

Altijd spannend, een landgenoot in de hoogste autosport klasse te zien maar het werd nooit echt wat. Met Jos Verstappen hadden we het meeste succes, nou ja, succes, twee podiums waarvan bij beide wat geluk kwam kijken en een paar briljante races maar dat was het wel. Dus toen ene Max Verstappen in Augustus 2014 een Red Bull junior werd, gaf ik er weinig aandacht aan. Zelfs toen een dag later bekend werd gemaakt dat hij in 2015 zou instappen bij het toen nog Toro Rosso team, het zusterteam van Red Bull.  Ok, Red Bull is een erg succesvol team in de Formule 1 (geweest) en ze gaven hoog van hem op maar ik had er weinig zin in om weer teleurgesteld te worden. Bovendien was hij pas 17 jaar en de jongste ooit die tijdens een Formule 1 weekend in actie zou komen.

Toch zat ik best een beetje gespannen voor de tv toen hij tijdens de eerste vrij training van Japan mocht invallen voor Jean-Éric Vergne.  Toen al was het bijna magisch om hem te zien rijden, strakke lijnen, geen echte fouten en hij sloot de dag af als 12de, op slechts vier tienden van zijn teamgenoot Daniil Kvyat.

De kranten en het nieuws hadden het verhaal ook opgepikt, het werd overal besproken want dit was anders dan met de andere Nederlanders, dit was de zoon van voormalig Formule 1 rijder Jos Verstappen en de Belgische voormalig kartster en autocoureur Sophie Kumpen. Er werd dieper in het verleden gedoken van Max en toen bleek dat het ventje echt wel wat kon, in elke klasse waar de kleine Max reed werd hij kampioen, versloeg jongens die ouder en groter waren en werkte zich in rap tempo op tot de Formule 3.

Ik ben altijd opgestaan wanneer er vroeg in de ochtend gekwalificeerd en geracet werd en dus ook op 15 maart 2015 om de race te zien maar ook vooral om de toen 17-jarige Max te zien, vol verwachting zat ik in mijn pyjama voor de buis met mijn ogen gericht op de jonge Nederlander. Hij startte als 12de maar werkte zich al snel op tot 9de en hij leek op weg naar zijn eerste punten totdat hij getroffen werd door een motorprobleem. Ik was toch wel een beetje teleurgesteld maar aan de andere kant ook opgetogen, de toon was gezet.

Ik keek reikhalzend uit naar de volgende race en daar pakte hij wel zijn eerste punten en super verdiend, ik was toch wel onder de indruk van Max, hoe hij toen al met teleurstelling omging, met zijn monteurs en met de media. Hij zegt wat hij denkt, iets wat hem niet altijd in dank wordt afgenomen maar wat de mensen ook in hem waarderen en dat geldt ook voor de fans. Ik zal nooit vergeten dat de beelden uit Spa, België, van dat jaar mij kippenvel bezorgden. Rijen dik oranje fans, zoveel had ik er nog nooit gezien, ik werd er echt een beetje sprakeloos van. Het Orange Army was geboren. Het was fascinerend om te zien hoe ze bij de meeste circuits opdoken, er een feestje van maakten.

Ik ben in het verleden vaker een groot fan geweest van coureurs, denk aan Senna, Schumacher, Hakkinen, maar geen van die drie hebben mij ooit aan het huilen gemaakt van blijdschap, van emotie, Max wel. Meerdere keren. Zijn fabuleuze maar ook totaal onverwachte overwinning in Spanje, de eerste race voor Red Bull, de Mercedessen die elkaar eraf rijden, Ricciardo die in de laatste ronde een lekke band rijdt, een meervoudig wereldkampioen 30 ronden lang achter je houden op banden die zo oud zijn dat ze bij een ander allang geklapt waren. Het was als een sprookje en ik zat als een klein kind te huilen op de bank, mijn man trouwens ook, toen Olav de woorden sprak die het perfect samenvatten

“Jaren zit je te kijken en te hopen en ineens is ie daar.”

En dat was nog maar het begin, het begin van heel veel mooie dingen, zoals de eerste pole in Hongarije, zo lang op moeten wachten en weer kwamen de tranen, om een eerste pole, notabene! Later tijdens de wekelijkse boodschappen heb ik zelfs een gebakje gekocht om het te vieren.

In 2021 kon Max zich eindelijk meten met Lewis Hamilton, de Brit die de afgelopen zeven jaar eigenlijk nauwelijks tegenstand had gehad op weg naar zijn titels. Het was ongekend spannend, het ging hard tegen hard met regelmatig een flinke duw en het eindigde dus ook wel eens in de grindbak. Silverstone was wat mij betreft het dieptepunt, Lewis mist zijn apex volkomen, het was een wanhopige poging van Hamilton die Max niet wilde laten gaan en tikt de Red Bull van Max aan op de achterband, onze landgenoot vliegt met 51K in de banden op een punt waar ze tegen de 300 gaan. We kennen allemaal de foto’s van de hoop schroot die overbleef, vreselijk. Ik kon ook amper naar de feestvierende Hamilton kijken na afloop van de race, dat hij hem überhaupt kon winnen was al schandalig.

Monza was ook zo’n moment, Lewis komt de pits uit en Max raast over het rechte stuk, geen van beide wil wijken maar toch, Lewis weet dat hij er zit en toch stuurt hij in, wat resulteert in het feit dat beide kemphanen in het grind belanden, de Red Bull bovenop de Mercedes. Imola, eerste bocht, Max zit op de racelijn op de natte baan maar Lewis wurmt zich ertussen en moet dat bekopen met een uitstapje, ik vond het, net als in Silverstone, een beetje wanhopig en in mijn ogen een sneaky manier om Max proberen een straf aan te smeren.

Het was het hele seizoen stuivertje wisselen tussen Max en Lewis bij de koppositie maar na Monaco had Max een redelijke voorsprong van een kleine 40 punten. Die voorsprong verdween echter vlug door pech in Hongarije en natuurlijk ook door de wanhoopsdaad van Lewis in Silverstone. Zo kwam het dat ze in Abu Dhabi met een gelijke stand arriveerden en het aankwam op de laatste race. Max kwalificeerde zich op pole maar kwam slecht weg waardoor Lewis de kop pakte en met elke ronde verder wegliep van de Nederlander, ik werd met de ronde meer chagrijnig en het was duidelijk dat Max geen antwoord had op de race pace van Mercedes. Toen was daar ineens Checo, hij ging het gevecht aan met Lewis en gaf niet op, het gaf Max de kans om terug te komen en dat deed hij maar wederom had hij geen antwoord op het tempo van Lewis en ik zakte weer weg in mijn stoel, dit ging niet gebeuren.

Toen was daar ineens de crash van Latifi, in de 50ste ronde, een safetycar, Max zat weer achter Lewis, nou ja, achter, er zaten enkele achterblijvers tussen die er eerst niet tussenuit mochten. Toen ineens weer wel en langzaam werd het duidelijk dat er nog 1 ronde geracet zou worden, Max had echter een voordeel, nieuwe soft banden waar Lewis nog op oude banden reed. Ik zat ineens op het puntje van mijn stoel, Max liet zich zien, zat naast de Mercedes, uitdagend, de safetycar zou de pits inrijden en als aan een touwtje kwamen de mannen het rechte stuk op.

Showdown.

Iedereen wist dat Max het zou proberen, maar zou het lukken?

Al vrij vlot zette Max de wagen naast die van Hamilton, aan de binnenkant en Lewis had geen antwoord, Max was er voorbij! Ik vloog overeind, in al die 22 jaar heb ik nog nooit zo staan schreeuwen naar de tv, rijden, Max! Rijden!! Lewis zou het nog wel een paar keer proberen en Mercedes baas Toto Wolff klaagde steen en been op de radio. De laatste bocht, een slide van Max die me bijna een hartverzakking bezorgde en de finish! Hij was er! Hij had hem! Max is wereldkampioen Formule 1 2021!!

Ik kon het niet geloven, na zo lang te hebben gekeken was er eindelijk een Nederlandse Wereldkampioen in de Formule 1. Ik heb in die 22 jaar ook nog nooit zo gehuild na een race, of zo staan trillen op mijn benen.

Waar er bij Red Bull feest gevierd werd, stapte Toto Wolff met een topadvocaat(!) naar de wedstrijdleiding, Masi zou namelijk de regels gebroken hebben en de uitslag zou niet geldig zijn. Onzin, de Race Direction, Michael Masi, heeft immers de autoriteit om de regels rond de safetycar aan te passen zolang het veilig is, en dat was het. Wederom een wanhoopspoging om hun eigen onkunde te verbergen, ze hadden namelijk net als Red Bull, Lewis binnen kunnen halen voor softs en hem zo een betere kans kunnen geven om Max achter zich te houden en te winnen maar ze vonden trackpositie belangrijker. Tja, dan is het verlies hun eigen fout, de uitslag stond en zou blijven staan, volkomen terecht.

Het feit dat Mercedes naar Abu Dhabi was afgereisd met een topadvocaat zegt eigenlijk ook wel genoeg maar die moest het onderspit delven tegen Adrian Newey. Bij Mercedes hebben ze in hun dominante jaren altijd geroepen graag tegenstand te willen hebben en nu ze die hadden in de vorm van Red Bull en Max, is hun ware masker afgegaan, wat een zooitje kleuters, alsof ze werkelijk nog op de kleuterschool zitten en op alle mogelijke manieren proberen Max en Red Bull een straf aan te naaien, bah!

Dit jaar gaat het een stuk makkelijker dan vorig seizoen, al zag het er na de eerste 5 races heel anders uit, Max had een achterstand van ongeveer 40 punten op Charles Leclerc en Ferrari zag er sterk uit, ze waren snel en bij Red Bull was het mis met de betrouwbaarheid waardoor Leclerc aardig uitliep in de punten en zelfs ik zag het somber in. Maar het tij zou keren, Max zou gaan winnen en Ferrari zou dure domme fouten maken en in Singapore was het matchpoint voor Max maar daar ging het in de kwali al fout en de race was niet veel beter ondanks dat Max zichzelf goed terug gevochten heeft. De race erna, in Japan, zou makkelijker moeten kunnen en het zou immers ook mooier zijn, voor Honda.

Regen in Japan, héél véél regen. Eerlijk is eerlijk, ik ben alleen voor de kwalificatie opgestaan, als iemand die 40 uur in de week werkt, is de zaterdagochtend me heilig. Max behaalde de pole maar het was heel spannend, ook omdat hij bijna een aanvaring had met Norris maar hij bleef gelukkig staan. De Ferrari’s op 2 en 3 en Checo op 4.

Ondanks dat ik alle vertrouwen heb in Max en wat hij kan, heb ik tijdens de opwarm ronde altijd hartslag 200+, zo ook deze keer, misschien nog wel meer omdat het echt heel nat was. Toch werden de heren coureurs losgelaten maar Leclerc kwam beter weg, Max laat hem vervolgens in mijn ogen dapper staan en wiel aan wiel gaan ze de eerste bocht door, ik kijk bijna met de vingers voor mijn ogen want het ging daar al een keer mis tussen de twee maar ditmaal trekt Max aan het langste eind en leidt na de eerste bocht en in de Senna bocht. Ik haal opgelucht adem.

Toch gaat het fout voor Sainz, die eraf gaat en een ronde later ook Albon, rode vlag. De wagens worden in de pits geparkeerd in de zogenoemde ‘fast lane’ en dan begint het wachten, het lange wachten, de wedstrijd ligt anderhalf uur stil maar uiteindelijk mogen ze dan toch weer maar wel met een klok in beeld. Zodra die op 0 springt volgt er nog 1 ronde voor de finishvlag valt. Meteen denk ik, dat gaat hem niet meer worden, er moet namelijk meer dan 75% gereden worden anders volgen er halve punten en dat is niet genoeg voor Max om wereldkampioen te worden. Het wordt een vrij ‘makkelijke’ overwinning voor Max al wordt het nog heel spannend tussen Leclerc op plek twee en Checo op plek drie. De Mexicaan dringt aan en probeert het links, recht, overal en ik zit rechtop in mijn stoel van spanning. Ineens schiet Leclerc rechtdoor maar hij haalt het, p3 voor Checo.

Nog steeds denkt iedereen dat Max geen wereldkampioen is want hij komt precies 1 punt tekort. Zelfs als Leclerc een plek wordt teruggezet is het niet genoeg want, halve punten. Dan wordt Max ineens teruggeroepen door interviewer Johnny Herbert, het terugzetten heeft wel degelijk consequenties en ik ga rechtop zitten, roep zelfs tegen de tv ‘nee joh, hij is geen wereldkampioen!’ Toch wordt hij als zodanig uitgeroepen en het verschijnt onderaan in beeld ook dus het zal wel..?  Maar zelfs in de cool down room, als Max op zijn ‘troon’ moet plaatsnemen gelooft hij het zelf niet, iedereen zegt wat anders. Iedereen in verwarring, ik snap er niks meer van, hoe dan???

Later blijkt, als de FIA opheldering geeft dat wanneer een race word afgebroken met rood en niet meer verder kan, er halve punten volgen maar, bij deze race konden ze uiteindelijk wel verder en hebben ze het geblokte gezien dus, volle punten! Max is wereldkampioen 2022!

Trots, zo trots op deze jongeman en wat hij presteert en natuurlijk het team en niet te vergeten zijn teamgenoot Sergio Perez. Toch is het jammer dat het op deze manier moet, ik mis de ontlading, de boardradio, het feest en de tv shirts wat er natuurlijk wel komt maar het is minder.

Een week later, wanneer heel tragisch Dietrich Mateschitz komt te overlijden, oprichter van het Rad Bull team en vele andere teams in verschillende sporten. Het team en Max eren hem bijzonder mooi door te winnen en het constructeurs kampioenschap te winnen al maakte ze er wel een uitdaging van door een hele trage pitstop van Max van 11 seconden. Ik zag de winst al verdwijnen maar dan is daar de vechter Max die naar boven komt en een prachtige inhaalrace rijdt om alsnog te winnen.

Max is inmiddels dus een tweevoudig wereldkampioen en ik weet zeker dat er meer gaan volgen, wij als Nederlanders mogen en moeten trots zijn op wat hij neerzet en dat koesteren.